Hikayeler

Eylül 89. Okula gidicem artık.Bir heyacan varki içimde.Hem kıpır kıpırım hemde oldukça sakin.Yani dışarı yansıtmıyor içimde alevleri yakıyorum.Cuma geldi son tatil gunum .Bu arada Tv 3 de test yayınına baslıyor.O ayrı bir heyacan veriyor.Malumunuz evden cıkmıyorum tek eğlencem televizyon.Pazar gunu annem pazardan bana plastik kutu seklinde bir beslenme çantası almış onu getirdi.Çantam,kalemliğim,defterim hepsi ablalarımdan kalma.Hatta yakalarındaki örmeleri sokuyor annemde erkek yakası yapıp bana veriyor.Onluk olayını nasıl halletik hatırlamıyorum.Yenisini almış olmalıyız.Kız önlüğünün eteği kesip dikmesi falan.Bilemiyorum.Birde dikkat ederseniz herseyle annem ilgileniyor daha hiç babamdan bahsetmedim.Öyle işte baska bir hikayede konu olucak kendisi. Pazartesi geldi.Ablamlar beni sınıfıma goturdu.1-M sınıfı.Heyacanlıyım ilk defa evden farklı bir yerde tek başıma kalıcam hemde uzunca bir süre.Etrafı seyredyorum dikkatlice.Ağlayan cocuklar hatta sınıftan kaçanlar bile oluyor.Ben sessiz

Altı yasındayım. Annemle beraber beyazita gittik. Dışarda seyyar satıcılar simit satıyorlar ben sevmiyorum simiti hala da sevmem. Birde tatlı satıyorlar.Onu seviyorum ama ismini bilmiyorum o anki cocuk halimle tuzlusunun ismi simitse bunun ismide simit olabilir diye dusunuyorum.Ancak bunun susamları yok.İsim buluyorum hemen uygun bir sekilde:TATLI SUSAMSIZ SİMİT!. Anneme al diyorum almıyor canımda nasıl cekiyor.Neyse biniyoruz halk otobusune gidicez eve artık.89 da tum otobuslerde bilet atılıyor.Bir genc kadın biniyor.Bileti yok kağıt 500 lira veriyor şöföre fakat almıyor biletde yok otobüsde kalkmak uzere.Alıyorlar kadını parasınıda geri çeviriyorlar.Ben hemen annemin kucağına geçiyorum kadında yanımıza oturuyor.Beni çok sevmiş anlaşılan 0 500 lira bankonotu bana veriyor.Bir mutlu oluyorum anlatamam.Şimdi tatlı susamsız simiti alabilirim belki cunku artık param var!................ (1989 da en kucuk banknot 500 liraydi)

Tahmini gene 5 yaşındayım.Dışarı çıkmışlığım pek nadir.Çıkıyorsam mutlaka buyuklerim yanımda.Yabancı hiçkimseyle konuşmuşluğum yok.Boyle bir haldeyken annem o gun bana "git oğlum bakkaldan kibrit al demezmi!".Ne yapacağımı şaşırdım.Ya sen git ne olur diyorum.Yok verdi elime madeni 50 lirayı o donem en ufak madeni para o.İndim aşağıya markete girişim zor olmadıda ne alıcağımı soylemek.Adam soruyor ne istiyorsun ,doneniyorum etrafında bir turlu diyemiyorum bir kibrit diye.Utanıyorum elimdeki parayı gosterbiliyorum ancak.Onlarda sonunda o parayla ancak bir ciklet alınabilceği için elime tutuşturuyorlar.Birde kibrit alınıyor ama ben diyemiyorum.Eve gitmiyorum karşımızdaki cocuk geliyor annesiyle binaya.Ona gosteriyorum cikletimi bayağı süslü aa. Yapışkanlı birsey.O da özeniyor annesine aldırıyor.Bense unutup gidiyorum.Evdekilerin ne tepki verdiğine inanın hiç hatırlamıyorum.Bunlar kalmış aklımda.